โครินธ์ (หนังสือ) CORINTHIANS (BOOK)

 

โครินธ์ (เมือง) CORINTH

          สมัยพระคัมภีร์ใหม่เมืองโครินธ์เป็นเมืองที่สำคัญมากทางพาณิชย์  เป็นเมืองที่ตั้งอยู่บนเส้นทางเดินสินค้า  ทั้งทางบกและทางทะเล  ฝ่ายศีลธรรมนั้นเมืองโครินธ์ลามกอนาจารมาก  จนคำว่า  “เล่นยังกะชาวโครินธ์”  กลายเป็นคำใช้ด่าเล่นสวาทในสมัยนั้น (1 คร. 6:9-18)

          เปาโลก่อตั้งคริสตจักรที่เมืองโครินธ์ในระหว่างการเดินทางประกาศข่าวประเสริฐเที่ยวที่สอง (กจ. 18:18; 16:1-2) 

          เปาโลได้กลับไปเยี่ยมคริสตจักรโครินธ์ในระหว่างการเดินทางไปประกาศเที่ยวที่สามและได้เขียนจดหมายถึงพวกเขา  ซึ่งได้มีไว้ในพระคัมภีร์ของเราสองฉบับ

 

โครินธ์ (หนังสือ) CORINTHIANS  (BOOK)

          เมืองโครินธ์เป็นเมืองท่าที่สำคัญในแคว้นอาคายา  ที่อยู่ภายใต้ของประเทศกรีก  เป็นเมืองที่มีการค้าขายมาก  แต่มีชื่อเสียงไม่ดี  เนื่องจากมีพวกโสเภณีมาก (ดู โครินธ์ เมือง )  อาจารย์เปาโลไปถึงเมืองโครินธ์ครั้งแรกในระหว่างการเดินทางประกาศเทียวที่สองขณะนั้นท่านได้อาศัยอยู่ที่เมืองโครินธ์ถึงหนึ่งปีกับหกเดือน และก่อตั้งคริสตจักรที่นั่น (กจ. 18:1-12)  คนที่กลับใจเป็นคริสเตียนหลายคนเมื่อก่อนเคยยุ่งเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่ดีฝ่ายศีลธรรมเป็นเหตุที่คริสตจักรนี้มีปัญหายุ่งยาก (1 คร.1:26-27; 6:9-11)

สาเหตุที่เขียนจดหมายฉบับแรก

          หลังจากที่เปาโลออกจากเมืองโครินธ์  ท่านได้ส่งจดหมายฉบับหนึ่งถึงคริสตจักร  เป็นจดหมายกล่าวถึงปัญหาบางอย่าง  แต่ไม่ได้อยู่ในพระคัมภีร์ของเรา (1 คร. 5:9)  ต่อมาเปาโลได้ส่งทิโมธีไปยังแคว้นมาซิโดเนียและลงมายังเมืองโครินธ์  เพื่อช่วยแก้ปัญหาในคริสตจักร  ขณะนั้นเปาโลอาศัยอยู่ที่เมืองเอเฟซัสในเอเชียน้อย (กจ. 19:1, 22; 1 คร. 4:7; 16:10)

          ขณะที่ทิโมธีกำลังเดินทางไปโครินธ์ทางบก  มีคนจากโครินธ์มาถึงเอเฟซัสโดยทางเรือ  บอกเปาโลว่า  คริสตจักรโครินธ์มีการทุ่มเถียงกันจนแตกออกเป็นก๊กเป็นเหล่า (1 คร. 1:10-14)  นอกจากนั้นมีการผิดประเวณีและการทะเลาะวิวาทกันระหว่างพวกคริสเตียน  ถึงขนาดขึ้นศาลสู้ความกัน  (1 คร. 5:1; 6:1)  เปาโลเป็นห่วงคริสตจักรโครินธ์มากอยู่แล้ว  ก็มีพวกผู้แทนจากโครินธ์มาปรึกษาท่านเรื่องปัญหาอื่น ๆ (1 คร. 7:1; 16:17)  เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเหตุที่เปาโลเขียนจดหมายที่เราเรียกว่า 1 โครินธ์  ส่งถึงคริสตจักรโครินธ์อีก และอาจถึงพวกเขาก่อนทิโมธี (1 คร. 16:8-10)

 

ข้อความในฉบับแรก

          พอกล่าวคำคำนับจบแล้ว  (1:1-9)  เปาโลกล่าวเรื่องการทุ่มเถียงแตกแยกกันซึ่งได้เกิดขึ้นในคริสตจักร  เปาโลไม่ได้เป็นผู้ก่อปัญหานี้  แต่ปัญหาได้เกิดขึ้นเพราะพวกเขาอยากฉลาดตามปัญญาฝ่ายโลก  แต่ไม่รู้จักพระปัญญาของพระเจ้า  (1:10-31)  ท่านเน้นย้ำถึงความแตกต่างกันระหว่างปัญญาสองฝ่ายนี้ (2:1-16)  และตำหนิคริสตจักรที่ไม่ได้เติบโตฝ่ายวิญญาณ  (3:1-9)  ท่านเตือนพวกเขาไว้ว่า  ทุกคนต้องให้การกับพระเจ้า  (3:10-23)  จึงควรรู้ว่า  การรับใช้พระเจ้าไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยแต่สำคัญที่สุด (4:1-21)

          เปาโลต้องตำหนิต่อไปเกี่ยวกับการผิดประเวณีที่พวกเขาปล่อยปละละเลย (5:1-13)  และเรื่องพี่น้องบางคนเป็นความกัน (6:1-11)  ท่านได้เตือนเกี่ยวกับการล่อลวงทางเพศ  ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่ที่เมืองโครินธ์ (6:12-20)

          ในบทที่ 7 เปาโลเริ่มตอบปัญหาที่พวกผู้แทนของคริสตจักรโครินธ์ได้ถามท่าน  ท่านกล่าวถึงความรับผิดชอบของแต่ละฝ่ายเรื่องการแต่งงานและการครองชีพ  (7:1-40)  ส่วนเรื่องการรับประทานอาหารที่คนอื่นได้ถวายรูปเคารพ  ท่านเตือนอย่าให้ใช้เสรีภาพของคริสเตียนไปในทางที่ผิด  (8:1-13)  คริสเตียนต้องรู้จักเสียสละของเขาบ้างเพื่อเห็นแก่พี่น้อง (9:1-27)  รูปเคารพเคยเป็นปัญหาสำหรับพวกอิสราเอล  (10:1-13)  และจะเป็นปัญหาสำหรับพวกคริสเตียนด้วยถ้าเขาไปยุ่งเกี่ยวกับงานเลี้ยงของรูปเคารพ (10:14-22)  คริสเตียนไม่มีอิสระที่จะทำตามใจ  แต่เขาต้องคิดถึงการดำเนินชีวิตของเขา  เขาไม่ควรให้การกระทำของเขาเป็นเหตุให้คนอื่นสะดุด  (10:23-11:1) 

          เรื่องการนมัสการในคริสตจักร  เปาโลสอนให้ระเบียบ  เวลาอธิษฐานหรืออ่านพระคัมภีร์ (11:2-16)  และเวลาที่พวกเขาร่วมทำพิธีศีลระลึก  (11:17-34)  ท่านสอนเรื่องการใช้ของประทานฝ่ายวิญญาณเพื่อประโยชน์ส่วนร่วม  (12:1-31)  และเพื่อส่งเสริมความรักในระหว่างพวกพี่น้องด้วยกัน (13:1-13)  ท่านได้เตือนอีกเกี่ยวกับการพูดภาษาแปลก ๆ (14:1-40)

          คริสเตียนชาวโครินธ์บางคนเข้าใจผิดเรื่องการเป็นขึ้นมาจากความตาย  เปาโลก็กล่าวถึงการเป็นขึ้นมาจากความตายของพระเยซู   เพื่อให้พวกเขาแน่ใจว่าเขาเองก็จะเป็นขึ้นมาจากความตายเช่นเดียวกัน (15:1-28)  ร่างกายที่เป็นขึ้นมาใหม่นั้นจะเหมาะสำหรับชีวิตในโลกหน้า   ซึ่งจะเกิดขึ้นเมื่อพระเยซูเสด็จกลับมา (15:29-58)  แล้วท่านก็จบจดหมายโดยเขียนเรื่องส่วนตัวบ้างเล็กน้อย (16:1-24)

         

สาเหตุที่เขียนจดหมายฉบับที่สอง

          อาจารย์เปาโลตั้งใจไว้ว่า  พองานที่เอเฟซัสเสร็จแล้วท่านจะไปที่โครินธ์  (กจ. 19:21; 1คร.16:5-9)  เมื่อทิโมธีกลับจากโครินธ์มาพบเปาโลที่เอเฟซัส  ทิโมธีบอกเปาโลว่าจดหมายของท่านไม่ช่วยให้สถานการณ์ของคริสตจักรดีขึ้นเลย  ทำให้เปาโลตัดสินใจลงเรือเริ่มเดินทางไปโครินธ์ (ตามที่ท่านเคยเตือนไว้ใน 1 คร. 4:19-21) การไปโครินธ์คราวนี้ทำให้ท่านได้รับความทุกข์มาก  เนื่องจากพวกเขาบางคนต่อสู้ท่านอย่างรุนแรง  (2 คร. 2:1)  นี่เป็นครั้งที่สองที่เปาโลไปโครินธ์  ซึ่งท่านอ้างถึงใน 2คร. 13:1-2 ตอนที่กำลังจะไปครั้งที่สาม

          พอเปาโลกลับเมืองเอเฟซัสไม่นาก็ได้ข่าวว่า  การที่ท่านไปโครินธ์เมื่อคราวที่แล้ว  นั้นไม่ได้ทำให้ฝ่ายต่อต้านดีขึ้นเลย  กลับทำให้พวกเขารวมหัวกันต่อต้านมากขึ้น  ท่านรู้สึกโกรธแต่ได้ยับยั้งไว้และไม่ได้เดินทางไปยังโครินธ์ในทันที  แต่ได้เขียนจดหมายไปแทน  เป็นจดหมายที่ใช้ถ้อยคำที่รุนแรงมาก  ซึ่งทิตัสเป็นผู้ที่นำไปให้คริสตจักรโครินธ์ (2 คร. 2:3-4; 7:8; 12:18)

          เมื่องานที่เอเฟซัสเสร็จแล้ว  เปาโลก็คิดที่จะเดินทางไปโครินธ์อีก  แต่จะไปทางอ้อมคือจะขึ้นเหนือผ่านเมืองโตรอัสและเข้าไปในแคว้นมาซิโดเนีย  ตามแผนการของเปาโลพอทิตัสนำเอาจดหมายไปที่คริสตจักรโครินธ์  เขาจะเดินทางกลับโดยผ่านแคว้นมาซิโดเนีย  ไปพบเปาโลที่เมืองโตรอัส  แต่เปาโลคอยทิตัสที่เมืองโตรอัสไม่ไหว  ท่านจึงข้ามไปยังแคว้นมาซิโดเนีย  (2 คร. 2:12-13; กจ. 20:1)  ท่านได้พบทิตัสที่มาซิโดเนีย  และได้ทราบว่าจดหมายฉบับรุนแรงนั้นได้ผลดี  โดยพวกต่อต้านเปาโลสำนึกผิดและเลิกก่อความยุ่งยาก  (2 คร. 7:5-6) เปาโลรู้สึกยินดีและขอบพระคุณพระเจ้า  ท่านจึงเขียนจดหมายอีกฉบับหนึ่ง  ซึ่งเป็นฉบับที่อยู่ในพระคัมภีร์ของเรา  จึงเรียกว่าจดหมายโครินธ์ฉบับที่สอง  ทิตัสกับคริสเตียนอีกสองคนเป็นผู้ที่นำเอาไป (2 คร. 8:16-18)

 

ข้อความในจดหมายฉบับที่สอง

          เปาโลเริ่มต้นโดยให้กำลังใจพวกคริสเตียนไว้  พวกเขาจะได้ทนต่อความยากลำบากต่าง ๆ (1:1-11)  ท่านชี้แจ้งสาเหตุที่จำเป็นต้องเขียนจดหมายรุนแรงนั้น (1:12-2:4)  พวกคริสเตียนที่โครินธ์ได้จัดการกับตัวการที่ก่อการยุ่งยากในคริสตจักรเรียบร้อยแล้ว  แต่เปาโลเสนอให้พวกเขาให้อภัยและรับคนผิดนั้นกลับมาอีก (2:5-11)

          เปาโลสรรเสริญพระเจ้าที่ได้ทรงนำให้มีชัยชนะท่ามกลางความยุ่งยากลำบากใจ (2:12-17)  แสดงถึงสง่าราศีของข่าวประเสริฐที่ท่านประกาศนั้น (3:1-18)  ท่านเน้นว่าผู้ที่รับใช้พระเจ้าต้องซื่อสัตย์และจริงใจทุกอย่าง  (4:1-18)  โดยจะแน่ใจว่าในโลกหน้าเขาจะได้รับความสุขเต็มเปี่ยมสมหวัง  (5:1-10)  ในโลกปัจจุบันคริสเตียนมีหน้าที่ประกาศข่าวประเสริฐ( 5:11-21) ไม่ว่าจะประสบอุปสรรคมากมายก็ตาม (6:1-13)

          จากนั้นท่านก็กล่าวถึงเรื่องราวเกี่ยวกับจดหมายฉบับก่อน  ทั้งยังเตือนเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคมที่คนส่วนใหญ่ที่ยังไม่เป็นคริสเตียน (6:14-7:1)  ท่านดีใจที่พวกชาวโครินธ์ฟังคำสอนตักเตือน (7:2-16)  จึงหนุนใจพวกเขาโดยเฉพาะในเรื่องการช่วยพี่น้องที่ยากจนในกรุงเยรูซาเล็ม  ปีที่แล้วพวกโครินธ์ได้ลงมือจัดการเรี่ยไรทรัพย์ แต่เกิดเกียจคร้านในภายหลัง (8:1-18)  เปาโลก็ตักเตือนอีก  และสัญญาว่า  การถวายทรัพย์ด้วยใจกว้างขวางจะไม่ขาดพระพรจากพระเจ้า (8:16-9:15)

          ตอนสุดท้ายเกี่ยวกับการที่เปาโลเป็นอัครทูต  เหตุที่ต้องพูดถึงเรื่องนี้เพราะมีบางคนเที่ยวสอนตามคริสตจักรกล่าวร้ายเปาโล  เปาโลเปรียบเทียบระหว่างการคุยโม้กับฤทธิ์เดชของพระเจ้า (10:1-18)  ทั้งกล่าวว่าท่านไม่ด้อยกว่าผู้คุยโม้เหล่านั้น  (11:1-15)  ท่านกล่าวถึงประสบการณ์ในฐานะที่เป็นอัครทูตแต่ท่านไม่อยากโอ้อวด  (11:16-12:10)  อีกไม่นานท่านจะมาถึงเมืองโครินธ์อีก (12:11-21)  ท่านจึงได้เตือนคริสเตียนชาวโครินธ์ให้พิจารณาตนเอง  เพื่อท่านไม่ต้องใช้อำนาจอัครทูตลง