คุณเคยปล่อยเพชรให้ผ่านไปไหม หรือ เคยคว้าเศษฝุ่นไว้ไหม

เคยสงสัยไหมว่า ทำไมเรามักจะไม่ได้รู้จักกับคนที่เราอยากรู้จัก และคนที่เรารู้จัก มักจะไม่มีใครน่าสนใจ หรือไม่ก็ ไม่ใช่ สเป๊กเรา
เคยได้ยินเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง...
มีผู้ใหญ่ เขาเล่นกับเด็ก ผู้ใหญ่กำเหรียญอยู่ในมือ แล้วถามเด็กว่า อยากรู้ไหม ในมือของท่านมีอะไร ถ้าอยากรู้ให้เขกพื้น 5 ที
เด็กก็เขก แต่ผู้ใหญ่ก็ยังไม่ยอมบอก แล้วก็ถามอีกว่า อยากรู้จริงๆ ไหม ถ้าอยากรู้จริงๆ ให้เขกพื้นอีก 10 ที
เด็กก็เขกอีกด้วยความอยากรู้ คราวนี้ผู้ใหญ่แบมือให้ดู เด็กก็ได้พบว่าเป็นแค่ เหรียญธรรมดา เหรียญหนึ่ง เท่านั้น
ต่อมา ผู้ใหญ่กำมืออีก แล้วถามอีกเหมือนเดิมว่า อยากรู้ไหมว่ามือท่านมีอะไร
คราวนี้เด็กไม่สนใจ ไม่อยากรู้แล้ว
จริงๆก็คือ เมื่อเด็กได้รู้แล้วว่า ในมือผู้ใหญ่เป็นแค่เหรียญธรรมดาเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษเลย เขาก็เลยไม่สนใจอีก
นี่แหละ คนเราก็เป็นแบบนี้ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มา ไขว่คว้าเพื่อให้ได้รับรู้ เมื่อเราได้รู้แล้วว่ามันคืออะไร มันเป็นยังไง เราก็ไม่สนใจมันอีก
ถามว่า เหรียญในมือเปลี่ยนไปไหม ค่ามันน้อยลงไหม....เปล่าเลย ค่าของมันเท่าเดิม ยังคงเป็นเหรียญๆเดิม ทั้งก่อนและหลังที่เราเห็น แต่ความรู้สึกของเราต่างหากล่ะ ที่เปลี่ยนไป
 
ก็เป็นเพราะความรู้สึกที่ เอื้อมไม่ถึง ไปไม่ถึง นั่นแหละ ที่ทำให้เรา เห็นคุณค่าของสิ่งที่อยู่ไกล ต่อเมื่อได้สิ่งนั้นมาแล้ว ได้รู้จักแล้ว เราก็ไม่รู้สึกเป็นพิเศษอีก …
บางคนที่เราแอบประทับใจ หรือแอบปลื้มมานาน พอได้รู้จักพูดคุยกันแค่ไม่กี่คำก็รู้แล้วว่าคนนี้ ไม่ใช่ คิดอะไรไม่เหมือนกัน มองกันคนละด้าน...
บรรดาคนของสังคม เป็นขวัญใจของคนมากมาย เพราะดูดี มีอารมณ์ขัน ทำให้ใครต่อใครพากันปลื้มจนออกนอกหน้า แต่หากได้มานั่งจับเข่าคุยกันแล้ว ถ้าเขาไม่ได้มีความคิดหรือความเป็นตัวของตัวเองที่โดดเด่น เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ความคิดก็เหมือนคนอื่นๆ ความรู้สึกประทับใจในตอนแรกก็กลายเป็นเฉยๆไป...
ในทางกลับกัน บางครั้ง กับคนที่เหมือน ไม่มีอะไรน่าสนใจ หน้าตาธรรมดา มีชีวิตอย่างเรียบง่าย แต่แค่ได้คุยกันครั้งเดียว กลับรู้สึกดี รู้สึกว่า คนนี้มีอะไรไม่ธรรมดา เริ่มรู้สึกว่าน่าสนใจ และอยากเจอเขาอีกเรื่อยๆ ......
ความดีในตัว ต่างหาก ที่ สำคัญ เมื่อได้เรียนรู้กันและกันแล้ว ความน่ารัก ความมีน้ำใจ ความเสียสละต่างหาก ที่จะทำให้ไม่รู้จักเบื่อ
สิ่งเหล่านี้ ต่างหาก ที่ทำให้อีกฝ่ายอยากค้นหา ติดตาม เห็นคุณค่า และไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไป ...ไม่ใช่เพียง รูปลักษณ์ภายนอก ที่เมื่อได้มาแล้วก็เท่านั้น เหมือนเดิม ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ไม่มีอะไรให้น่าที่จะรัก น่าที่จะค้นหาอีก …
 
ในความเป็นจริงแล้ว คนเราอาจจะได้เจอ สิ่งที่อยู่ในมือ ที่แตกต่างกันออกไป บางครั้ง เราอาจได้พบ เพชรแท้ และเรียนรู้ค่าซึ่งไม่มีวันสิ้นสุดของมัน หรืออาจได้เจอ เหรียญสลึง ที่ไม่มีคุณค่ามากมายให้ค้นหา หรือเจอเพียง มือ ที่กำความว่างเปล่าไว้ภายใน...
 
แต่ในบางครั้ง เราอาจจะพลาด ไม่รู้จักแม้คุณค่าของเพชรที่เราได้เห็น หรือเห็นว่า เหรียญสลึงในมือนั้นมีคุณค่าเกินกว่าที่มันเป็น …
ในชีวิตหนึ่งของคนเราสามารถ ปิ๊ง คนได้หลายคน   ประทับใจ ใครได้หลายหน แต่จะมีสักกี่คนที่ ใช่ ที่ ตรง กับเรา ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่า ในชีวิตจะได้พบกับคนที่ " ใช่เลย" ไหม …
บางครั้ง เราอาจกำลังแอบปลื้มคนๆหนึ่ง ที่เราเพิ่งได้รู้จัก อยากคุยอยากเจอหน้าตลอดเวลา แต่พอเจอปัญหา มีเรื่องอยากเล่า เรากลับรู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนที่เราต้องการ ...เรากลับเลือกที่จะคุยกับคนอีกคนที่เราสนิทมานาน เพราะความรู้สึกมันบอกเองว่า คนๆนี้แหละ ถึงจะเป็นคนที่เราสามารถ คุยได้ทุกเรื่อง เข้าใจเรา
เขา...ก็ยังคงเป็นเขาอย่างที่แล้วๆมา ไม่มีอะไรหวือหวา ทุกอย่างเป็นของมันอย่างนี้มานาน จนกลายเป็นเรื่องธรรมดา จนไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เราต้องการจริงๆ …
 
แปลก … คนที่ใกล้ชิดกับเราที่สุด มักถูกมองข้ามไปเสมอ …
คุณเคยปล่อยเพชรให้ผ่านไปไหม …
หรือเคยคว้าเศษฝุ่นไว้ไหม