ไวในการฟังช้าในการพูด

ไวในการฟังช้าในการพูด

ริมฝีปากของคนชอบธรรมเลี้ยงคนเป็นอันมาก - สุภาษิต 10:21

เรามักไม่เป็นผู้ฟังที่ดี หลายครั้งเราได้ยินแต่ไม่ได้ฟัง คือได้ยินคำพูด แต่ใจไม่ได้ฟัง ใจยังไม่สงบ ยังเต็มด้วยเสียงของตัวเอง จึงไม่ได้ตั้งใจฟังจริงๆ เราจึงต้องเรียนรู้ที่จะนิ่งและเงียบ

มี “วาระนิ่งเงียบ และวาระพูด” (ปัญญาจารย์ 3:7) ความเงียบที่ดีคือความเงียบที่ถ่อมและรับฟัง ซึ่งนำไปสู่การได้ยิน เข้าใจ และพูดอย่างถูกต้อง

สุภาษิต 20:5 กล่าวว่า “ความประสงค์ในใจของคนเหมือนน้ำลึก แต่คนที่มีความเข้าใจจะสามารถโพงมันออกมาได้”

การฟังให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งต้องใช้ความตั้งใจมาก ขณะที่เราฟังผู้อื่น เราก็ต้องฟังพระเจ้าและสิ่งที่พระองค์ตรัสด้วย ครั้งที่พระเยซูทรงใช้นิ้วเขียนที่ดินเมื่อฟาริสีต่อว่าหญิงที่ถูกจับได้ว่าล่วงประเวณี (ดู ยอห์น 8:1-11) พระองค์ทรงทำอะไร พระองค์อาจจะทรงฟังเสียงพระบิดาและถามว่า “เราควรจะพูดอะไรกับฝูงชนและหญิงคนนี้”

ให้เราสงบจิตใจเพื่อฟังเสียงของพระวิญญาณที่อยู่ในชีวิตเราก่อน เพื่อจะได้เข้าใจจิตใจของผู้อื่น เพราะพระองค์ทรงต้องการสอนเราในการพูด อย่าด่วนที่จะพูด พึงจำไว้ว่า “ความเงียบที่ถูกจังหวะดีกว่าวาจาคมคาย”

ไวในการพูดตามแบบพระคริสต์ช้าในการพูดด้วยอารมณ์

พระคัมภีร์กล่าวว่า “มีบางคนที่คำพูดพล่อยๆ ของเขาเหมือนดาบแทง” และ “คำกักขฬะเร้าโทสะ” แต่ “คำตอบอ่อนหวานช่วยละลายความโกรธเกรี้ยวให้หายไป” (สุภาษิต 12:18; 15:1) และบางครั้งการไม่ตอบโต้อะไรเลยก็เป็นหนทางที่ดีที่สุด ในการจัดการกับคำพูดหรือความเห็นที่รุนแรง

ก่อนพระเยซูถูกตรึง ผู้นำศาสนาพยายามยั่วยุพระองค์ด้วยคำพูดดังที่ใน มัทธิว 27:41-43 กล่าวว่า แต่ “เมื่อเขากล่าวคำหยาบคายต่อพระองค์ พระองค์ไม่ได้ทรงกล่าวตอบเขาด้วยคำหยาบคายเลย…แต่ทรงมอบเรื่องของพระองค์ไว้แก่พระเจ้าผู้ทรงพิพากษาอย่างยุติธรรม” (1 เปโตร 2:23)

พระเยซูทรงเป็นแบบอย่างในการโต้ตอบคนที่ทำผิดกับเรา ด้วยท่าทีที่ถูกต้อง การวางใจพระเจ้าทำให้เราไม่ต้องใช้คำพูดเป็นอาวุธทำร้ายผู้ที่ทำผิดต่อเรา

ขอให้เราทูลต่อพระองค์ในยามที่เราเผชิญกับสถานการณ์ที่ไม่น่ายินดีว่า “พระเจ้าที่รัก โปรดประทานการรู้จักบังคับตนผ่านพระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระองค์ ในยามที่ข้าพระองค์ถูกทดลองให้พูดถ้อยคำที่ไม่เหมาะสม คำตอบอ่อนหวานคือวิธีละลายใจที่แข็งกระด้าง”

กษัตริย์ซาโลมอน ผู้เขียนพระธรรมสุภาษิตเกือบทั้งหมดได้เขียนเกี่ยวกับอำนาจของคำพูดบ่อยครั้ง ท่านกล่าวว่า “ความตายความเป็นอยู่ที่อำนาจของลิ้น”(สุภาษิต 18:21) คำพูดทำให้เกิดผลดีหรือผลร้ายก็ได้ (สุภาษิต 18:20) เราจะมีคำพูดที่ก่อให้เกิดผลดีได้อย่างไร มีทางเดียวคือ เราต้องหมั่นรักษาจิตใจ “จงรักษาใจของเจ้าด้วยความระวังระไวรอบด้านเพราะชีวิตเริ่มต้นออกมาจากใจ” (สุภาษิต 4:23)

พระเยซูทรงเปลี่ยนแปลงจิตใจของเรา เพื่อให้เรามีคำพูดที่ดีที่สุด คือ ซื่อสัตย์ สงบ เหมาะสมและถูกกาลเทศะ

ขอให้เราอธิษฐานดังนี้ “ข้าแต่พระเจ้า พระศิลาและพระผู้ไถ่ของข้าพระองค์ ขอให้ถ้อยคำจากปากของข้าพระองค์ และการรำพึงภาวนาในจิตใจ เป็นที่โปรดปรานในสายพระเนตรของพระองค์เถิด สดุดี 19:14

ในเว็บไซต์มักจะมีช่อง “แสดงความเห็น” ที่ผู้อ่านสามารถแสดงความคิดเห็นของตนได้ หลายคนมักจะระบายอารมณ์ด้วยถ้อยคำหยาบคายถากถางโดยไม่มีมูลความจริงหรือมีมูลเหตุ

พระเจ้าทรงให้เรามีอิสระมาก เราเลือกได้ว่าจะพูดอะไร เมื่อไร อย่างไร ข้อความที่เราพูด เขียน หรือโพสต์นั้นสำแดงความรักของพระเจ้าไหม เป็นประโยชน์กับใครบ้าง และสะท้อนพระลักษณะของพระคริสต์หรือไม่ จงให้ความรักเป็นเป้าหมายสูงสุดของคุณในการพูดบนโลกโซเชียล

ไวที่จะพูดเพื่อก่อ ในท่ามกลางความขัดแย้ง

สวนหลายไร่ลุกเป็นไฟเมื่อลมพัดเอาเถ้าถ่านที่ยังติดไฟอยู่หรือก้นบุหรี่ที่ถูกทิ้งข้างทาง ในทุ่งหญ้าแห้งแล้ง ประกายไฟเพียงนิดก็ทำให้เกิดอัคคีภัยร้ายแรงได้

ยากอบก็พูดถึงลิ้น ว่ามันเป็น “โลกที่ไร้ธรรม ในบรรดาอวัยวะของเรา เป็นเหตุให้ทั้งกายมลทินไป ทำให้วัฏฏะแห่งชีวิตเผาไหม้และมันเองก็ติดไฟโดยนรก” (ยากอบ 3:6)

คำพูดสามารถทำให้ความสัมพันธ์ทั้งหลายขาดสะบั้นลงหรือสร้างและรักษาความสัมพันธ์ต่อกันยิ่งดีขึ้น สุภาษิต 12:18 กล่าวว่า “มีบางคนที่คำพูดพล่อยๆ ของเขาเหมือนดาบแทง แต่ลิ้นของปราชญ์นำการรักษามาให้” เช่นเดียวกับไฟที่มีทั้งด้านเผาทำลายและด้านที่เป็นประโยชน์ “ความตายความเป็นก็อยู่ที่อำนาจของลิ้น” (สุภาษิต 18:21)

ให้เรามีลิ้นที่ “ประกอบด้วยเมตตาคุณเสมอ” (โคโลสี 4:6) เมื่อแสดงความคิดเห็นท่ามกลางความขัดแย้ง ให้พระเจ้าใช้ลิ้นของเราถวายเกียรติแด่พระองค์

ให้เราอธิษฐานว่า “ลูกจะใช้ถ้อยคำที่เป็นพร และหนุนใจผู้อื่นเสริมสร้างผู้คนมากกว่าทำลาย เพราะพระองค์ทรงพอพระทัยเช่นนั้น

ไวที่จะใช้ลิ้นของปราชญ์

อ่าน: สุภาษิต 10:18-21; 12:17-19

ลิ้นของปราชญ์นำการรักษามาให้ - สุภาษิต 12:18

ผู้เขียนสุภาษิต 12:18 กล่าวถึงวิธีการใช้ลิ้นอย่างปราชญ์คือ “ลิ้นของปราชญ์นำการรักษามาให้” พระเจ้าทรงประทานลิ้นให้กับเราเพื่อนำการรักษาไปสู่ทุกคนที่เราคุยด้วย

ให้เราบอกกับพระเจ้าว่า “ลูกจะใช้ลิ้นตามที่พระองค์ทรงประสงค์คือเยียวยารักษาจิตใจทุกคนที่ลูกคุยด้วย”

ขอทรงเฝ้าระวังถ้อยคำที่เรากล่าว ให้สะท้อนถึงพระองค์และความรักของพระองค์ ช่วยให้ลิ้นของเราเอ่ยคำเยียวยา และไม่ทำร้าย “จงให้กำลังใจกันและเสริมสร้างซึ่งกันและกันขึ้น” 1 เธสะโลนิกา 5:11

หลักการเหตุผล

แต่ลิ้นนั้นไม่มีมนุษย์คนใดสามารถทำให้เชื่องได้ - ยากอบ 3:8

มนุษย์เรียนรู้วิธีการทำให้สัตว์ป่าเชื่องได้ ไม่ว่าจะเป็นหมูจิ๋วเวียดนามหรือหมาป่าไซบีเรีย หลายคนสนุกกับการสอนลิงให้ “แสดง” อัครทูตยากอบเขียนไว้ว่า “เพราะสัตว์เดียรัจฉานทุกชนิด ทั้งนก สัตว์เลื้อยคลานและสัตว์ในทะเลก็เลี้ยงให้เชื่องได้ และมนุษย์ก็ได้เลี้ยงให้เชื่องแล้ว” (ยก.3:7)

แต่มีสิ่งหนึ่งที่เราไม่อาจทำให้เชื่องได้ เรามีปัญหากับการควบคุมอวัยวะเล็กๆ คือลิ้น ยากอบกล่าวว่า “แต่ลิ้นนั้นไม่มีมนุษย์คนใดสามารถทำให้เชื่องได้” (ยก.3:8)

ทำไม เพราะถึงแม้คำพูดจะออกมาจากลิ้น แต่กลับเริ่มต้นมาจากภายในใจของเรา “ด้วยว่าปากนั้น พูดจากสิ่งที่มาจากใจ” (มธ.12:34)

ถ้าเราไม่สามารถทำให้ลิ้นเชื่องได้ ลิ้นจะกลายเป็นปัญหาประจำวันของเรา (ยก.3:10) ด้วยพระคุณของพระเจ้าพระองค์ “ตั้งยาม” เฝ้าปากของเรา พระองค์จะทรง “รักษาประตูริมฝีปากของข้าพระองค์” (สดด.141:3)

ให้เราขอบพระคุณพระเจ้าว่า “ขอบพระคุณพระองค์ที่พระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระองค์ทรงช่วยให้ลิ้นที่ไม่เชื่องของข้าพระองค์ สามารถอยู่ภายใต้การควบคุมของพระองค์ได้”

สงครามคำพูด

บ้านหรือโบสถ์ของเราก็อาจแตกหักได้ด้วยถ้อยคำที่แสดงความเกลียดชังเพียงไม่กี่คำ ยากอบเขียนไว้ว่า “จงดูเถิด ไฟนิดเดียวอาจเผาป่าใหญ่ให้ไหม้ได้หนอ” (ยากอบ 3:5) วิธีการหลีกเลี่ยงการพูดโต้เถียงกันมีอยู่ในพระธรรมสุภาษิต “คำตอบอ่อนหวานช่วยละลายความโกรธเกรี้ยวให้หายไป แต่คำกักขฬะเร้าโทสะ” (สุภาษิต 15:1)

คำพูดเล็กๆ อาจก่อให้เกิดสงครามใหญ่ได้ แต่โดยพระคุณพระเจ้า เมื่อเราเลือกที่จะไม่ตอบโต้ด้วยคำพูด เราก็ถวายเกียรติแด่พระเยซูองค์พระผู้ช่วยให้รอดของเรา เมื่อพระองค์ทรงถูกทำร้ายและถูกดูหมิ่น พระองค์ทรงทำให้สำเร็จตามคำพยากรณ์ของอิสยาห์ที่ว่า “ท่านถูกบีบบังคับและท่านถูกข่มใจ ถึงกระนั้นท่านก็ไม่ปริปาก” (อิสยาห์ 53:7)

สุภาษิตเรียกร้องให้เราพูดความจริงและแสวงหาสันติผ่านถ้อยคำของเรา “ลิ้นที่สุภาพเป็นต้นไม้แห่งชีวิต…คำเดียวที่ถูกกาละก็ดีจริงๆ” (สุภาษิต 15:4,23)

คำพูดพลั้งมีพลังผลาญทำลาย พูดร้ายๆ กลับกลายไปกันใหญ่

เลือกกาละแล้วจึงพูดออกไป พูดจากใจเป็นคำนำพระพร - Anon.

ถ้อยคำที่ถูกกาล

ถ้อยคำที่พูดเหมาะๆ จะเหมือนลูกท้อทองคำล้อมเงิน - สุภาษิต 25:11

คุณอาจเคยได้ยินคำกล่าวว่า “ถูกที่ถูกเวลา” พระคัมภีร์บอกเราว่า ถ้อยคำและการพูดของเราต้องถูกเวลาด้วย ลองนึกถึงครั้งที่พระเจ้าทรงเคยใช้คุณให้กล่าวถ้อยคำที่เหมาะแก่เวลาเพื่อหนุนใจใครสักคน หรือเมื่อคุณเคยอยากจะพูด แต่นึกขึ้นได้ว่าเงียบไว้ก็ดีกว่า

พระคัมภีร์กล่าวไว้ว่า มีวาระที่เหมาะสมในการพูด (ปัญญาจารย์ 3:7) ซาโลมอนเปรียบเทียบคำพูดที่ควรแก่กาลเทศะว่าเป็นเหมือนลูกท้อทองคำล้อมเงินงดงาม ทรงคุณค่า และประดิษฐ์อย่างพิถีพิถัน (สุภาษิต 25:11-12) การรู้ว่าควรจะพูดในเวลาใดเป็นประโยชน์ทั้งต่อผู้พูดและผู้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นถ้อยคำแสดงความรัก หนุนน้ำใจ หรือตักเตือนว่ากล่าว เราควรเงียบในเวลาและสถานที่ที่เหมาะสมเช่นกัน เมื่อเราถูกทดลองให้เย้ยหยันดูแคลน หรือใส่ร้ายเพื่อนบ้าน ซาโลมอนกล่าวว่า การยับยั้งลิ้นไว้และรู้จักเงียบในเวลาที่ควรเงียบคือคนฉลาด (สุภาษิต 11:12-13) เมื่อการพูดมากหรือความโกรธ ล่อลวงให้เราทำบาปต่อพระเจ้าหรือเพื่อนมนุษย์ เราต่อต้านได้ด้วยการช้าในการพูด (สุภาษิต 10:19; ยากอบ 1:19)

การรู้ว่าจะพูดอะไร และควรพูดเมื่อไรเป็นเรื่องยาก พระวิญญาณจะทรงช่วยให้เรามองออก พระองค์จะทรงช่วยให้เราใช้ถ้อยคำที่เหมาะเจาะในเวลาที่เหมาะสม และด้วยท่าทีที่ถูกต้อง เพื่อเห็นแก่ผู้อื่น และเพื่อพระเกียรติของพระองค์

ให้เราบอกกับพระเจ้าว่า “พระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์ ขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงใช้ให้ผู้อื่นพูดคำหนุนใจและคำท้าทายข้าพระองค์ ขอทรงช่วยให้ข้าพระองค์มีสติปัญญาที่จะรู้ว่าเมื่อใดควรพูดหรือควรเงียบ”

นกฮูกเฒ่าเจ้าปัญญา

สติปัญญากับการจำกัดคำพูดมีความเกี่ยวโยงกัน สุภาษิต 10:19 บอกว่า “การพูดมากก็จะสะสมการทรยศ แต่เขาผู้ยับยั้งริมฝีปากของตนเป็นผู้หยั่งรู้”

คนฉลาดจะระมัดระวังคำพูดหรือการพูดมากน้อยในแต่ละสถานการณ์ เราควรระวังคำพูดเมื่อเราโกรธ ยากอบขอร้องเพื่อนผู้เชื่อว่า “จงให้ทุกคนไวในการฟัง ช้าในการพูด ช้าในการโกรธ” (ยก.1:19) การยับยั้งคำพูดยังแสดงให้เห็นว่าเรายำเกรงพระเจ้าอีกด้วย กษัตริย์ซาโลมอน กล่าวว่า “พระเจ้าทรงสถิตในสวรรค์ และอยู่บนแผ่นดินโลก เหตุฉะนั้นเจ้าจงพูดน้อยคำ” (ปญจ.5:2)

ปากของเรา ปากกาของเรา ควรจะอยู่ในภาวะต้องสึกสำนึกในพระคุณที่พระเจ้าประทานความยับยั้งชั่งใจแก่เรา

เมื่อเราต้องการทำให้ผู้อื่นประหลาดใจกับการเปลี่ยนแปลงที่พระคริสต์ทรงกระทำ ให้เราถวายเกียรติแด่พระเจ้าด้วยสิ่งที่เราพูด หรือไม่พูด – RK

ให้เราบอกกับพระเจ้าว่า “พระเจ้าเจ้าข้า ลูกจะไม่ใช้คำพูดทำลายผู้อื่นแล้วสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง แต่จะเห็นแก่ประโยชน์ของผู้อื่นก่อนเพื่อจะรับใช้พระองค์และเพื่อแผ่นดินของพระองค์”

พระคำที่ช่วยเหลือและเยียวยา

ข้าแต่พระบิดาแห่งข้าพระองค์ทั้งหลาย ผู้ทรงสถิตในสวรรค์ ขอให้พระนามของพระองค์เป็นที่เคารพสักการะ - มัทธิว 6:9

เมื่อวันที่ 19 พฤศจิกายน 1863 ชายผู้มีชื่อเสียงสองคนได้กล่าวสุนทรพจน์ในพิธีมอบถวายสุสานทหารแห่งชาติในเมืองเก็ตตี้สเบิร์กรัฐเพนซิลเวเนีย ผู้กล่าวสุนทรพจน์คนสำคัญ คือ เอ็ดเวิร์ด เอเวอเร็ต อดีตผู้ว่าฯ สมาชิกรัฐสภาและอธิการบดีมหาวิทยาลัยฮาร์เวิร์ด เอเวอเร็ตได้กล่าวคำสุนทรพจน์อย่างเป็นทางการยาวสองชั่วโมง ตามด้วยประธานาธิบดีอับราฮัม ลินคอล์น ที่กล่าวสุนทรพจน์ เพียง 2 นาที [1]

ทุกวันนี้ คำปราศรัยแห่งเก็ตตี้สเบิร์กของลินคอล์นยังเป็นที่กล่าวถึงอย่างแพร่หลาย แต่สุนทรพจน์ของเอเวอเร็ตเกือบจะถูกลืมไปแล้วที่เป็นอย่างนี้ไม่ใช่เพราะความสามารถทางวาทศิลป์ของลินคอล์นเท่านั้น แต่ในวันนั้น คำพูดของท่านได้เข้าถึงจิตใจของคนทั้งประเทศที่ปวดร้าวเพราะสงครามกลางเมือง และทำให้เกิดความหวังในวันข้างหน้า

คำพูดมีความหมายได้โดยไม่จำเป็นต้องยืดยาว คำอธิษฐานของพระเยซูคริสต์เป็นคำสอนหนึ่งที่สั้นและน่าจดจำมากที่สุด เป็นการช่วยเหลือและเยียวยา และเตือนให้เราไม่ลืมว่าพระเจ้าทรงเป็นพระบิดาแห่งฟ้าสวรรค์ของเรา ทรงมีฤทธิ์อำนาจทั้งในโลกและในสวรรค์ (มัทธิว 6:9-10) พระองค์ประทานอาหาร การอภัยโทษ และความอดทนให้เราทุกวัน (มัทธิว 6:11-13)

[1] https://thaiodb.org/2014/01/07/%E0%B8%9E%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%84%E0%B8%B3%E0%B8%97%E0%B8%B5%E0%B9%88%E0%B8%8A%E0%B9%88%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B9%80%E0%B8%A2/